အလုံလမ်းရှိ မြနန္ဒာဆေးရုံ ...
မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ခြံဝင်းထဲသို့ လေးဘီးတက္ကဆီတစီးက ဝင်ရောက်ဆိုက်ရပ်လာသည်။ ကားပေါ်မှ
ဖွံ့ဖြိုး လှပသော လက်ထဲတွင် သားရေသေတ္တာ၊
အိပ်ယာလိပ်၊ အထုတ်အပိုးများကို မနိုင်မနင်းဆွဲ၍ ဆေးရုံရှိရာသို့ ကနွဲ့ကလျ လျှောက်လှမ်း
လာပါသည်။
သူမကို အပေါ်ထပ်ရုံးခန်းရှိ ဆရာဝန်ဒေါက်တာမင်းဒင် နှင့် အောက်ထပ်တံခါးဝတွင်
စောင့်နေသော ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင် တို့က မြင်နေရ၏။ ကုလားဒိန်အီစမိုင်က မချောလေးကို
ခေါ်တောတစ်ထောင်အား မျက်လုံးဖြင့် စိုက်ကြည့်နေ၏။
မိန်းမလှလေး၏မျက်နှာသည် ချောမွေ့နုနယ်လှ၏။ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းပါးအို့လေးများ
ကို ပိုင်ဆိုင်ထား၏။ တိုင်းရင်းသူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူ၏။ အသားအရည်မှာ
ဝါဂွမ်းလိုဖြူနုနေသည်။
ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ဝါးပိုးမျှစ်စို့ပေါက်ကြီးလို
ထွားကြိုင်း ဖွံ့ထယ်လှပေသည်။ ရှည်သွယ်မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အချိုးအစားကတောင့်တင်းလှပေသည်။
ကောင်မလေးက မိမိအားငမ်းနေသော အီစမိုင်ရှိရာသို့ ရဲတင်းစွာလျှောက်လှမ်းလာ
ပါသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ခြေစုံရပ်၏။ လက်ထဲမှ အထုပ်အပိုးများကို ချလိုက်၏။ အီစမိုင်၏
တဏှာမျက်လုံးများကို ဝံ့ဝံ့စားစား ရင်ဆိုင်ကာကြည့်လိုက်ပြီး ...
“ ဆေးရုံအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါရှင် ၊ ကျွန်မဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်မဲ့ သူနာပြု
ဆရာမပါ” ဟုပြော၏။ အီစမိုင်က “ဆရာကြီးတော့မရှိပါဘူး၊ အပေါ်ထပ်မှာသူ့လက်ထောက်
ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆိုတာရှိတယ်။ အဲဒီလှေခါးအတိုင်းတက်သွားပါ။ အော်.. နေနေ အဲဒီအထုပ်
တွေ ကျွန်နော်ဆွဲခဲ့ပေးမယ် ... ” အီစမိုင်က သူတို့ဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်မည့်သူနာပြုဆရာမ
လေးမို့ ရင်းနှီးစွာဆက်ဆံသလိုပြုရင်း အထုပ်အပိုးများကို ကူဆွဲပေး၏ ။ ပြီးတော့သူမကို
လှေခါးထစ်မှ အရင်တက်စေလိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိန်းမမြင်တိုင်း နှာဘူးထ
လေ့ရှိသော အီစမိုင်သည် ဆရာမလေး၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကသိုဏ်းရှုချင်သောကြောင့်
ပါတည်း။
ဆရာမလေးကမူ အီစမိုင်ကို ကျေးဇူးတင်အပြုံးကလေး တချက်ပေးခဲ့ပြီးနောက်
လှေကားကြီးအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့၏။ ကားပြည့်အိစက်သောတင်သား
လှလှတို့သည် ကျင်သောခါးအောက်ပိုင်းမှ အရှိန်ပြင်းစွာ ဆွေ့ဆွေ့ယမ်းယမ်းခါလို့သွားသည်။
တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသသော ပေါင်တံအစုံတို့က လှေကားကို တထစ်ချင်းတထစ်ချင်း
လှမ်းတက်လိုက်တိုင်း တင်အစုံသည် စီးဝါးကျကျ တလုံးချင်းတလုံးချင်း တုန်ခါလို့သွားသည်။
နောက်မှကပ်လိုက်လာသော အီစမိုင်၏ မျက်လုံးကြီးအစုံမှာ မချောလေး၏ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်း
လုံးလုံးကြီးများအပေါ်မှ မခွာနိုင်အောင်ကပ်ညိပါလာသည်ကိုမူ သူမ မသိရှာပါချေ။
မှန်တခါးဝတွင် အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်အရှည် ဘောင်းဘီနက်ပြာနှင့် နားကျပ်ကို
လည်ပင်းတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို သူမ
တွေ့လိုက်ရသည်။
“ကျမ ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ ဂျူတီရီပို့လာပေးတာပါ၊ ဒေါက်တာ”
ကြောင်အမ်းအမ်းငေးနေသော ဆရာဝန်ကို သူမကပင် စတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။
“ အော်... ဝင်ခဲ့ပါ... ဆရာမ ” ဒေါက်တာမင်းဒင်က အခန်းထဲသို့ဖိတ်ခေါ်ရင်း
စားပွဲရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ “ ထိုင်ပါ... ” သူ့အကြည့်တွေက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ
မခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်အလွတ် တစ်ခုတွင်
မခို့တရို့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ ကျနော် ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါ... ဒါနဲ့ဒီကနာမည်က ”
“နန်းမူမူပါဒေါက်တာ.. အလွယ်တကူမူမူလို့ပဲခေါ်နိုင်ပါတယ်..” “အော်.. နန်းမူမူတဲ့လား ..
ချစ်စရာလေးနော်...” “ အို... ”
ဒီဆရာဝန်တော့ ခရီးရောက်မဆိုက်ပင် ရိသဲ့သဲ့လုပ်ပြီထင်သည်။ အတွေ့အကြုံနုနယ်
လွန်းလှသော နပ်(စ်)မအသစ်စက်စက်လေးမို့ ရှက်သွေးကလေးများကြွသွားရသည်။
“ နာမည်ကိုပြောတာပါဗျာ ... နာမည်လှသလို လူကလည်းလှလွန်းတော့ ...
လိုက်ပါတယ် ... ” နန်းမူရင်ခုံစပြုလာ၏။ ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောပြီး ပြန်ထွက်လာနိုင်ဖို့
စိတ်စောနေသည်။ “ နန်းမူနေထိုင်ဖို့အတွက်ဘယ်လိုများစီစဉ်ထားပါသလဲ ဒေါက်တာ ... ”
“ စိတ်ချပါနန်းမူ ... ဆရာဝန်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို အားလုံးလွှဲထားပါတယ်တယ် ...
နန်းမူအတွက် နပ်(စ်) ကွာတာမှာ အခန်းရမှာပါ ”
စကားသာပြောနေရသော်လည်း ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူကို အဓိပ္ပါယ်ပါသော
အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲရှိသည်။
နန်းမူ၏ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သေးကျင်သော ခါး၊
လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော ရင်၊ ကားစွင့်ကော့တင်းသော တင်၊ သွယ်လွှပေါ်လွင်သော ပေါင်တံ
စသည့် နန်းမူ၏အလှပသာဒတွေကို ဒေါက်တာမင်းဒင် တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် မျက်စိစားပွဲ
ထိုင်နေသည်ကို နန်းမူသိပါသည်။ သူမအပေါ် အလှဘာဝနာပွားနေသည်။ ရာဂတဏှာ
ကြီးထွားနေသည်။ သူ၏ ရဲတင်းလှသော အကြည့်တွေမှာ ရမ္မက်ခိုးတွေဝေနေ၏။ နန်းမူ
တယောက် ရှက်မိုးတွေစွေသွားရလေ၏။ သူမအဖို့ပါးစပ်ကသာ ဖေါ်ရွေစွာစကားပြောနေရ
သော်လည်း သူ၏တဏှာမျက်လုံးကြီးတွေကြောင့် အနေရအထိုင်ရခက်နေရှာပါသည်။
လုပ်သက်မရသေးသော သူနာûပဆရာမလေးအနေဖြင့် ယောက်ျားတွေရဲ့ ရဲတင်း
ပွင့်လင်းစွာ ဆက်ဆံမှုကို အတော်ပင်လေ့ကျင့်ရအုံးမည်ဖြစ်၏။ နန်းမူသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်
၏ တပ်မက်လွန်းသော အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ရဲတော့သဖြင့် မျက်လွှာလေးချကာ
ခေါင်းလေး ငုံထားရင်း ...
“ နန်းမူ သွားလို့ရပြီလား ဒေါက်တာ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က တစ်ကိုယ်လုံးကို မချင့်မရဲကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ...
“ အင်းလေ ... အလုပ်ကိစ္စကိုတော့ နက်ဖြန်အလုပ်ဆင်းတော့မှ မစ္စတာကြီးကို
မေးကြည့်ပါ ... ခုတော့ နေဖို့အခန်းကို ဆရာမတယောက်နဲ့ လိုက်ပြခိုင်းလိုက်ပါ့မယ် ... ”
နန်းမူက... ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို နှစ်သိမ့်ပြုံးလေးဖြင့် ဝင့်ကြည့်လိုက်ရင်း ခါးကို
ညွှတ်ကာ ရိုသေစွာဖြင့် ထိုင်ရာမှထလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်းပြုံးလိုက်ပါသည်။
သူ့အပြုံးတွေက နန်းမူကို ရင်ဖိုသွားစေအောင် အဓိပ္ပါယ်ပါလှသည်။ သူ့အပြုံးက ရမ္မက်ပြုံး။
“ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင် ... ယူအရမ်းချောတာပဲ ... ”
နန်းမူနေထိုင်ရမည့်အဆောင်ကို ရောက်သောအခါ လက်ဆွဲအိပ်ကို ကုတင်ပေါ်မှ
ချနေစဉ် တဘက်မှ ဆရာမလေး တစ်ယောက်လာပြီး မိတ်ဆက်သည်။
“ နန်းမူပါ ... ယူ့နာမည်ကရော ... ”
“ အေးမိစံတဲ့ ... မှတ်ထားနော် ယူနဲ့တို့နဲ့က အတူတူနေရမှာ ”
ဆရာမလေးသည် အားကစား လေ့ကျင့်နေဟန်တူသည်။ အဝါရောင်လက်ပြတ်စပို့ရှပ်
ကျပ်ကျပ်လေးကို အတွင်း၌ ဘာအခုအခံမှ မပါဘဲကောက်စွပ်ထားသဖြင့် ရင်းသားဝင်းဝင်း
မို့မို့တွေက လှုပ်လှုပ်ခါခါရှိသည်။ အောက်ပိုင်းမှ အနက်ရောင် ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့ လေးကြောင့်
ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးများက အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေပေသည်။ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးများ
သည် အကြောစိမ်းများယှက်သန်းနေသည်ကိုပင် မြင်ရလောက်အောင် ဖြူ ဥလျက်ရှိ၏။ သလုံး
သား တစ်တစ်ကလေးများပေါ်တွင် မွှေးနုလေးများက ရွှေရောင်တောက်လျက် ... အားကစား
လေ့ကျင့်လွန်းလို့လားမသိ ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက်က အချိုးကျလှပေသည်။
“ မမူ ဆရာမကြီးနဲ့ရော တွေ့ပြီးပြီလား ” “ ဟင့်အင်း ... မတွေ့ရသေးဘူး ”
“ သူကအရမ်းဆိုးတာနော် ... ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်တဲ့သူတိုင်း ဒီမှာ အိပ်၊ ဒီမှာ
စားရတယ်၊ တပတ်ကို နှစ်ရက်နားခွင့်ရတယ် အဲဒီတော့မှ စားချင်တဲ့ဆီကို သွားစား၊
ëကိက်သလို လျောက်လည်၊ ပြန်မအိပ်လဲဖြစ်တယ် ... ”
“ အော် ... ဒီလိုလား ” အေးမိစံ ခေါင်းငြိမ့်၏။
“ အို ... အမလေး ... ဘာကြီးလဲ ”
နန်းမူ အဝတ်အစားများထည့်ရန် ဘီရိုဖွင့်လိုက်သောအခါ ရော်ဘာအမာဖြင့် ပြုလုပ်
ထားသော ယောက်ျားတန်ဆာ ပုံစံ အတုကြီးက အောက်သို့ ပြုတ်ကျလာသဖြင့် ရုတ်တရက်
လန့်သွားရ၏။
“ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလဲ ... အေးမိစံ ... ”
“ အာ ... မမူကလဲ ... မိစံသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ယူလာလို့ ... မမြင်ဘူးတာနဲ့
ခဏယူကြည့်ထားတာပါ ... ”
အေးမိစံက ပလတ်စတစ်လိင်တံ အတုကြီးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ အတော်ပင်
ပုံစံတူအောင် ûပလုပ်ထားသည်။ ဒစ်ဖျားကြီးက နီရဲပြီး ပြဲလန်လို့၊ အရင်းပိုင်းမှာတော့ ဂွေးဥ
ကြီးတွေက တို့လို့တွဲလဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ နန်းမူ ကြက်သီး ဖျန်းဖျန်းထသွားမိ၏။ ပြီးတော့
အဲဒီ အချောင်းကြီးမှာ အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေနဲ့ လုပ်ထားလိုက်တာ အသည်းယားစရာကြီးပါ။
“ ကဲပါ ... မမရယ် မကြည့်ရဲရင် ကြည့်မနေပါနဲ့ ... မိစံသိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ် ... ”
အေးမိစံက လီးတုကြီးကို သူမ၏ခေါင်းအုံးအောက်တွင် သွားထည့်၏။ နန်းမူ
သဘောကျစွာ တချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။
“ မမူ ရေသွားချိုးချင်သွားချိုး ... ဒီနေ့အဆောင်မှာ ရေမလာလို့ အပြင်ဘက်က
ရေဘုံဘိုင်မှာ ပဲ ချိုးရလိမ့်မယ် ... မိစံတော့ အားကစားလေ့ကျင့်လိုက်အုံးမယ် ”
နန်းမူနှင့် သူမသည် အသက်နှစ်ဆယ်ပတ်ဝန်းကျင် အရွယ်များဖြစ်သော်လည်း ...
နန်းမူက ပိုလှသည်ဟု အေးမိစံ မှတ်ချက်ချမိသည်။
နန်းမူရဲ့အလှသည် မျက်နှာထက် ကိုယ်ကာယ က ပိုပေသည်။ တင်းကားသော
တင်နှင့် သေးသွယ်တောင့်တင်းသော ခါးတို့က လိုက်ဖက်ညီစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။
ရှည်လျားဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတို့ကို ပေါ်လွင်အောင် ပျော့ပြောင်းအိညက်သည့် ထမီတို့ကို
ဝတ်ဆင်လေ့ရှိပုံရသည်။ အောက်ခံကမူ ဘောင်းဘီတစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ဆင်ထားကြောင်း
အေးမိစံ သတိထားမိသည်။ အထူးသဖြင့် နန်မူ၏ အလှခေါင်ချုပ်မှာ သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာပင်
ဖြစ်သည်။ ပြည့်ဖြိုးဖွံ့ထွားသော ရင်းသားစိုင်များ၏အလှကို ပေါ်လွင်အောင် အောက်ခံ
ဘရာစီရာကို အပျော့စားဝင်ဆင်တတ်မှန်း အေးမိစံသိရှိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်
သွားသည့်အခါ အသားစိုင်ဟူသမျှ လှုပ်ခါသွားအောင် လေ့ကျင့်၍ လျှောက်ထားသည်
ထင်၏။ နန်းမူကို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တို့သည် ရမ္မက်အကြည့်ဖြင့် သမင်လည်ပြန်ပင်
ငေးကြည့်ရလောက်အောင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်အဝရှိလေသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း နန်းမူ၏အလှကို ဒေါက်တာမင်းဒင်တစ်ယောက် တိမ်းမူးသွားမည်
ကို အေးမိစံ စိုးရိမ်မိတော့သည်။ အကြောင်းကား အေးမိစံသည် ဒေါက်တာမင်းဒင် အပေါ်
ချိန်ရွယ်နေသောကြောင့် ပါတည်း။
ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင်၏ ဆေးစပ်ခန်းသည် သူနာပြုနားနေခန်း၏ အပေါ်ထပ်တွင်
ရှိ၍ နပ်(စ်) ကွာတာ အပေါ်ထပ်ရှိ အေးမိစံ၏ အခန်းပြူတင်းပေါက်နှင့် ခပ်တည့်တည့်ဖြစ်နေ
သည်။ အီစမိုင်အဖို့ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမ၏
နေထိုင်ပုံက ခပ်ဆန်းဆန်းမို့ ဒါကိုပဲ နေ့တိုင်းချောင်းကြည့်နေရသည်မှာ မရိုးနိုင်အောင်ပဲ
ဖြစ်ပေတော့သည်။
တခါတလေ အေးမိစံနှင့် အီစမိုင်တို့ အကြည့်ချင်းဆုံတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွင်
ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းကြီးစူ၍ မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ အီစမိုင်က ပြောင်ပြသည့်အခါ
မျိုးတွင် ပါးချပစ်မည်ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုးနှင့် လက်ဝါးထောင်ပြပြီး ပြတင်းတံခါးကို
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပိတ်သွားတတ်သည်။ ဒါဆိုသူမကို အီစမိုင်မမြင်ရတော့၊ ထို့ကြောင့်
နောင်အခါမျိုးတွင် သူမရေချိုးသည့်အခါ၊ အဝတ်အစားလဲသည့်အခါ၊ အားကစားလေ့ကျင့်
သည့်အခါများတွင် အီစမိုင်သည် သူ့ကိုမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်၍အသာအယာ ချောင်းကြည့်
လေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့တခြားဆိုသလိုပင် အီစမိုင်သည် ကောင်မလေးအပေါ် စိတ်လှုပ်ရှား
လာသည်။ အနေအထိုင်မလုံûခံသော သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် အီစမိုင်မမြင်ဘူးတာ၊ ဘာမှမကျန်။
ဒါပေမဲ့ မြင်ရလေလေ ပိုမြင်ချင်လေ ဖြစ်မိ၏။
ယနေ့လည်း အီစမိုင်တစ်ယောက် နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်နေရသည်။ အေးမိစံကို
သူအရမ်းလိုးချင်နေလေသည်။ သူမ၏အလှအပတွေကို မြင်ဖန်များလာတော့ လိုးချင်စိတ်တွေ
ဖြစ်ပေါ်လာသည်မှာ ကြာပေပြီ။ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကလဲ အမြဲပင် မလုံ့တလုံဖြစ်၏။
ဒါကြောင့်လည်း အေးမိစံ အေရိုးဗစ်လေ့ကျင့်ချိန်၌ သူဒီနေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။
ဆေးစပ်ခန်း၏အပေါ် ထပ်ခိုးလေးသို့ ကုတ်ကပ်တွယ်တက်၍ လေဝင်ပေါက်မှ တံခါးကို
မဟတဟလေးဖွင့်ကာချောင်းကြည့်လျက်ရှိသည်။ ဆွဲအားကောင်းလှသော မှန်ပြောင်းတစ်လက်
ဖြင့် အေးမိစံ အားကစားလေ့ကျင့်နေသည်ကို အတိုင်းသာမြင်နေရသည်။
“ အားပါးပါး ... ဒီပို့(စ်)ကတယ်မိပါလား ... ”
အေးမိစံသည် သူမကို အီစမိုင်ချောင်းကြည့်နေမှန်း မသိချေ။ ထို့ကြောင့်ပင်
လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကုန်းလိုက် ကွလိုက် ကော့လိုက်ဖြင့် ကာယလေ့ကျင့်ခန်းယူလျက်
ရှိသည်။ အေးမိစံသည် ဘက်ဂရောင်းမြူးဇစ်နှင့်အတူ စီးချက်ညီညီ လှုပ်ရှားကခုန်လျက် ...
ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့လေးနှင့် စပို့ရှပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကြောင့် အမို့ အမောက် အရှိုက်
အဝန်းတွေက လုံးထစ်ဖုကြွလျက်ရှိသည်။ ဆုတ်ဆုတ်ခဲခဲ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးတွေက ကိုက်စားပြစ်
ချင်စရာ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် ဖုဖောင်းလျက် အထင်းသားပေါ်လွင်နေ
သော အရာဝတ္ထုကလေးက ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်လေးအောက်မှာ အမြှောင်းလိုက်ခုန်းထရုန်းကြွ
လျက် ရင်ခုန်စရာ ...
အေးမိစံသည် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ခန္ဓာကိုယ်
အချိုးအစားက ပြောမရလောက်အောင် ဖွံ့ထည်လှပေသည်။ ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ရှိသော
ပေါင်တံရှည်ကြီးများကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ မယ်ရွေးပွဲဝင်နိုင်လောက်အောင် တကယ့်အမိစား
အပျံစားကလေးပါ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကလည်း သတ်မှတ်အတိုင်းအတာ ( ၃၆၊ ၂၁၊ ၃၇ )
ဆိုသော လုံးပတ် အလျားအနံတွေနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အရပ်အမြင့် ( ၅ ) ပေ ( ၆ ) လက်မ ၊
ကိုယ်အလေးချိန် ( ၁၂၅ ) ပေါင်၊ စိတ်ဖြင့် မှန်းဆကြည့်ရုံဖြင့် ဘယ်လိုဘော်ဒီမျိုးဆိုတာ
ခန့်မှန်းကြည့်ပေတော့ ...
အေးမိစံသည် ခုန်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်၊ ကော့လိုက်၊ ကားလိုက်ဖြင့် မြူးမြူးကြွကြွ...
လှလှပပလေး ကလျှက်ရှိသည်။ နောက်ခံတီးလုံးက ဟဒ်ဘီ(စ်) ဒရမ်ရိုက်ချက်များကပြင်းထန်
သလို အေးမိစံတစ်ကိုယ်လုံးဆွေ့ဆွေ့ခါခါယမ်းလျက်... အသားစိုင်ဟူသမျှကလှုပ်ခါလျက်...
ထွားဖွံ့လုံးဝန်းသော ရင်အစုံက သိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိသည်။ ကားစွင့် ခုန်းတင်းနေသော
တင်အစုံက ဖိန့်ဖိန့်တုန်လျက်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အေးမိစံ၏ တင်ပါးအလှက ပိုမိုဝင့်ထွား
လှပေသည်။ သည်လိုကားပြည့်နေသော တင်းတင်းရင်းရင်း အိစက်နေသော ဖင်မျိုးကို
အဆောင့်ခံဖင်ဟု သတ်မှတ်ထားပေသည်။
အချို့မိန်းကလေးများကိုကြည့်ပါ စလင်းဘော်ဒီလေးတွေ အစွင့်အကား အဖွံ့အထွား
လေးတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိ၏ ဒီလိုဖင်မျိုးတွေက ညှာညှာတာတာလေးကြိတ်လုပ်မှ
အရသာရှိတာမျိုး ... သိပ်ပြီးအဆောင့်မခံ၊ အီစမိုင်တို့က မိန်းမလိုးသည့်အခါမျိုးတွင်
ကုလားကျုံးကျုံးတတ်သည်။ တအားဆောင့်သည်။ ဒါမှအားရသည်။ ထို့ကြောင့်အေးမိစံတို့လို
ဖင်မျိုးကို သဘောကျသည်။ အေးမိစံ၏ပေါင်တံရှည်ကြီးတွေက ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက်ဆိုသလို
တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်း လှသည်။
“ အဟင်း ... ဟင်း ... ဟင်း ... ဒါမျိုးကိုသာ ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး တစ်တီတူးဆောင့်
ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရရင်တော့ ... အားပါးပါး ... ဆွေမျိုးသာမက လောကကြီးကိုတောင်မေ့သွား
နိုင်လောက်တယ် ”
“ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရသလို ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး ”
အီစမိုင်တစ်ယောက် မစားရ ဝခမန်း သရေကျလျက် တီးတိုးရေရွတ်လျက်ရှိသည်။
အပိုင်း(၂)မျော်
No comments:
Post a Comment