ကောင်းမလေး၏ တကိုယ်လုံးမှာ အီစမိုင်၏မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်ထင်ထင်ကြီး
မြင်နေရသည်။ သူမသည် အီစမိုင်ကို ကျောပေးလျက် ဖင်ကြီးကို ကုန်းလိုက်ကွလိုက်ဖြင့်
လုပ်နေရာ တင်းကျစ်သော ဆပ်စမိုင်ဒါလေးအောက်မှ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးမှာ ပြူကနဲ
ပြဲကနဲနှင့် ဖြစ်နေရာ အီစမိုင် သရေတမြားမြားကျလျက် ဖြစ်နေတော့၏။
မချောလေး၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ခုန်းမို့နေသော အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးမှာ
ဖင်ကုန်းလိုက်သည့် အခါမျိုးတွင် ဘောင်းဘီအောက်မှ အဖုလိုက်၊ အထစ်လိုက် ထကြွ
တက်လာသလို၊ ပေါင်ခြံရှိ ဘောင်းဘီသားရေကြိူးကြားမှ အမွှေးမဲမဲလေးများကလည်း တစွန်း
တစ ထွက်ပေါ်နေသည်ကိုလည်း မြင်နေရပေသည်။
ပြီးတော့ ... ကောင်မလေးသည် ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို
ထောင်ကာ ကားလိုက်၊ ဆန့်လိုက်၊ ကွေးလိုက်ဖြင့် လုပ်နေရာ သူမ၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေး
အိအိကားကား ကြီးမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်အောင် မြောကကြွသွားပေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်း
ကိုလည်း တစ်တီတူးထောင်၍ ဖြဲကားလိုက်လျှင် ဆီးစပ်အောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးမှာ
ဘောင်းဘီအောက်တွင် ဘယ်လိုပြဲသွားမလဲဆိုတာ အီစမိုင် မမြင်ရပေမယ့် စိတ်ထဲက မှန်းဆ
ကြည့်နေမိ၏။
ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း အီစမိုင်ရင်တွေပူလာသည်။ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသည်။
သူ့ပုဆိုးအောက် ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ငနဲကြီးမှာလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာကျော
တောင့်တင်းလာရသည်။ ချိုးမရ ဖဲ့မရလောက်အောင် ထောင်မတ်လာသည်။ အီစမိုင်သည်
လီးတချောင်းလုံး ကျစ်တောင့်နေအောင် ကောင်မလေးကို လိုးချင်သည့်စိတ်များ ကြိတ်မှိတ်
မြိုသိပ်နေရ၏။အေးမိစံသည် အားကစားလေ့ကျင့်ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့တွင်
သွားရပ်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်လွှာတွေကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့
မှန်ထဲတွင် မိမိ၏အလှကို စေ့စပ်စွာပြန်လည်သုံးသပ်မိသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိပါ။ အပို
အလိုမရှိ ပျိုမြစ်နုနယ် ဖွံ့ထွားခြင်း အဖုံဖုံတို့သည် အားလုံးကွက်တိ။ ကြေးမုံပြင်ပေါ်တွင်
ထင်ဟပ်နေသော မိမိ၏ရုပ်သွင်သည် ပကတိအတိုင်း အထင်အရှားရှိသော အလှအတိုင်း
အားလုံး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့သည် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်။
ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသေးသော အပျိုစင် ...
မတ်တတ်ရပ်၍ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်ဝဲကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို
သမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်လိုက်၏။ ပုရိသတို့ ... ကျွတ်ကျမတတ် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့
ကြည့်ချင်စရာပင်။
မှန်ပေသည်တကား ...
သူမကို ကျွတ်ကျမတတ်မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ကြည့်နေသူ အီစမိုင်ကို သူမ မမြင်မိ
ပါချေတကား ...
အဆောင်မှာ ရေမလာသဖြင့် အေးမိစံရေချိုးရန် အပြင်ဘုံဘိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
ညမှောင်စပြုနေဘီ ...
ရေဘုံဘိုင်တွင် လူရှင်းလျက်ရှိ၏။ အေးမိစံသည် ရေဘုံဘိုင်မှရေများကို ဇလုံထဲသို့
ထည့်နေသည်။ ထဘီရင်လျားထားသည်။ လုံးဝန်းအိစက်နေသော ရင်သားအစုံသည် လျော့ရဲ
ရေစိုနေသော ထဘီနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည်မို့ ပေါ်လွင်လှ၏။ တကိုယ်လုံးရေစိုနေသဖြင့်
ဖွံ့ထယ်သော ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေသည်။
အကြံသမားအီစမိုင်ကလည်း ရေချိုးရန်အတွက် အေးမိစံရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
အီစမိုင်က စတင်နုတ်ဆက်၏။
“ ဟေး ... မိစံ ... ရေလာချိုးတာလား ... နင်တို့အဆောင်မှာ ရေမလာပြန်ဘူး
ထင်တယ် ... ”
စကားရောဖေါရောလာပြောသော အီစမိုင်ကို အေးမိစံက အထိုက်အလျောက်
ပြန်ပြော၏။
“ နင်ကရော ရေချိုးတာနောက်ကျလှချည်လား အီစမိုင် ... ”
“ အဟဲ ... ငါဗွီဒီယို ကြည့်နေလို့ ... ”
“ ကဲ ဒါဆိုလဲ ငါအရင်ချိုးလိုက်အုံမယ် ... နင်ခဏနေအုံးဟာ ... ”
အေးမိစံက ရေကို ကပြာကသီချိုး၏။
“ ဗွီဒီယိုကားက သိပ်ကောင်းဒါဘဲဟာ ... ”
အီစမိုင်က စကားဆက်ပြန်သည်။ အေးမိစံက ဘာပြောပြော မကြားချင်ယောင်
ဆောင်နေလိုက်သည်။
“ မင်းသမီးက သိတ်လှတာပဲ ... ”
အီစမိုင်သည် အေးမိစံရေချိုးနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရ၏။
အေးမိစံသည် ရေစိုရွှဲလျက် ထဘီရင်လျားနှင့်ပင် တဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးနေသည်။
အီစမိုင်က သူမ၏ အချိုးအဆက်ကိုသာ ကြည့်နေမိပြန်သည်။ လက်လှုပ်လိုက်တိုင်း လိုက်လှုပ်
နေသော ရင်သားများကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရပေသည်။
အီစမိုင်သည် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရေချိုးနေသည်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင်
ကြည့်နေရင်း စောစောကမြင်ကွင်းကို ပြန်လည်မြင်ရောင်လာသည်။ အေးမိစံ၏ စောက်ဖုတ်
ကလေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိကလေး၊ လိုးချင်စရာ သန့်သန့်စင်စင် တင်းတင်း
စေ့စေ့လေးရယ်ပါ။ အီစမိုင်တွေးရင်း ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးက ထောင်မတ်လာပြန်သည်။
“ ဟဲ့ ... အီစမိုင် ... ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ ... ”
အေးမိစံအခုမှ သတိထားမိသည်။ အီစမိုင်က သူမကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရင်လျား
ထားသော ထဘီသည် လျော့ရဲရဲဖြစ်နေ၏။ ထဘီကိုပြင်ဝတ်သည်။ ရေနှင့်ကပ်နေ၍
လွယ်လွယ်ကူကူ ရင်လျား၍မရ။ အီစမိုင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အီစမိုင်ကြည့်နေစဲ။
အီစမိုင်ရင်ထဲ ဟာသလိုဖြစ်နေ၏။ ရင်ပူအာခြောက်ပြီး အေးမိစံကို တပ်မက်ခြင်း
ကြီးစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။
အေးမိစံကြောက်လာသည်။
“ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... အီစမိုင် ... ”
အီစမိုင်လှုပ်ရှားလာသည်။
“ မိစံ ... ”
အီစမိုင်ရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့်ခေါ်၏။ အေးမိစံ တုန်သွားသည်။ ရုတ်တရက်မို့ အထိတ်
တလန့်“ ဘာလဲ ... ဟဲ့ ... ”
“ နင့်ကိုငါပြောစရာတခုရှိလို့ ... ”
သူအေးမိစံအနားကပ်လာသည်။ အပေါ်ပိုင်းအကျႌဝတ်မထားသဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်မွှေး
များက ထူပြိန်းလျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ သူ့အမွှေးများကိုကြည့်ပြီး အေးမိစံ အသဲယားမိသည်။
သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောမိ။
“ ဗွီဒီယိုထဲကမင်းသမီးနဲ့ နင်က သိပ်တူတာဘဲဟာ ... ”
“ အဲဒါဘာဖြစ်လဲ ... ”
အေးမိစံ နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူက ဘာမပြော ညာမပြောနှင့်
လက်ကိုဆွဲ၏။ အီစမိုင်ဘေးဘီကို အကဲခတ်ရင်း နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အေးမိစံ၏
လက်မောင်းကို ဆတ်ကနဲဆွဲကိုင်လိုက်၏။
“ အဲဒီတော့ နင့်ကို ငါကြိုက်တယ်ဟာ ... ”
“ အိုး ... ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ... ”
အေးမိစံ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ ရင်တွေတုန်လာသည်။
လောလောဆယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လက်ကိုရုန်းထွက်၍ ပြေးရန် ရုတ်တရက် သတိမရ။
အီစမိုင်အနည်းငယ်မူးနေပုံရသည်။ မျက်လုံးများလဲ ရွဲနေသလို၊ လက်ရဲဇက်ရဲဖြစ်နေ၏။
ဂန်ဂျာရိုက်ထားဟန်လည်းတူ၏။ အေးမိစံလက်ကို မလွှတ်သေး။ မလွှတ်သည့်အပြင် ဆွဲပင်
ခေါ်နေ၏။
“ အိုး ... လွှတ်ပါ ... နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ အီစမိုင် ... ”
အီစမိုင်ကမလွှတ်၊ အေးမိစံ သတိလေးဝင်လာသည်။ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သည်။
သို့သော် အင်အားခြင်းမမျှသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ အီစမိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ အရှိန်ဖြင့်
ရောက်သွား၏။ အီစမိုင်က အေးမိစံ၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နုနုကို
ရွှတ်ကနဲ နမ်း၏။ ပြီးတော့ နှင်းဆီဖူးပုံ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စုတ်နမ်းရန်ကြိုးစား၏။
အေးမိစံ သူ့ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးကိုတွန်းခွာထားရင်း မျက်နှာလေးကို ဟိုလွှဲဒီလွှဲတိမ်းရှောင်သည်။
သူ့ရင်ပတ် အမွှေးကြမ်းတွေက မိစံလက်ဖဝါးနုနုကို ယားကျိကျိဖြစ်စေသည်။
ပေါင်းခြင်းထိကပ်နေသဖြင့် သူ့လချောင်းမာကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် မိစံ
ပေါင်ကြားထဲကို လာထောက်၏။ မိစံအသဲ ကလိကလိ ဖြစ်သွားမိ၏။
“ လွှတ်နော်အီစမိုင် ... နင်မယုတ်မာနဲ့နော် ... ”
“ ချစ်လို့ပါ ... မိစံရယ် ... ”
“ ဘာချစ်တာလဲ ... ငါမëကိက်ဘူး ... အိုး ... မလုပ်ပါနဲ့ဆို ... ”
အီစမိုင်၏လက်မောင်းကြီးတစ်ဖက်က မိစံ၏ ခါးသိမ်လေးကို မြွေကြီးတစ်ကောင်
ရစ်ပတ်ထားသလို တင်းကျပ်စွာ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထား၏။ မာတောင့်တောင့် အချောင်းကြီးက
မိစံပေါင်းကြားတွင် လာထောက်နေ၏။ မိစံ ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။
“ ဟော ... ဟိုမှာ မစ္စတာကြီးဆင်းလာပြီ ”
ထိုကဲ့သို့ပြောမှ အီစမိုင်လန့်သွားပြီး အေးမိစံကို ရုတ်တရက် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
အီစမိုင်လှေကားပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှမရှိ ...
အီစမိုင်လက်မှ လွတ်သွားသော အေးမိစံက လှစ်ကနဲ သူမ၏ရေခွက်နှင့် ဆပ်ပြာခွက်
ကို ဆွဲယူပြီး ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ နောက်ကိုလုံးဝမကြည့်မိလောက်အောင် အသဲတုန်
အူတုန် ဖြစ်သွားရသည်။ ယင်ဖိုမသန်းဖူးသော အပျိုစင်ကလေး၏ ပါးပြင်မွတ်မွတ်မှာ အီစမိုင့်
နှာခေါင်းကသရမ်းသွားပေပြီ။ အို ... ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
အေးမိစံ ရှက်ရွံ့ ရင်ဖိစွာဖြင့် အဆောင်တွင်းသို့ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဝှူး ... ဘယ်သူမှ
မမြင်လိုက်လို့တော်သေးတာပေါ့ ...
ရေဘုံဘိုင်တွင် ကြောင်ရပ်နေသော အီစမိုင်မှာ အေးမိစံ၏ သွက်သွက်ခါတုံသွားသော
နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ မချင့်မရဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဆရာမလေး နန်းမူတစ်ယောက် မြနန္ဒာဆေးရုံတွင် အလုပ်ဆင်းခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်
ပြည့်ခဲ့ပေပြီ။ ဆေးရုံမှ ဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း အတော်များများ သိကျွမ်းခင်မင်လျက် ရှိပြီ။
နန်းမူကို ကွန်ပေါင်ဒါအီစမိုင်တို့အုပ်စုမှ “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ဟု ကင်ပွန်းတပ်
ထားသည်။ မသိသူအတွက်တော့ ဤနာမည်မှာ ရိုးရိုးလေးဖြစ်၏။ အမှန်တော့ အီစမိုင်တို့၏
အဓိပ္ပါယ်ကတစ်မျိုး၊ ထိုနာမည်သည် နန်းမူ၏ ရင်သားစိုင်နှစ်မွှာအလှကို ဂုဏ်ပြုထားခြင်း
ပေတည်း။
နန်းမူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွင် အထူးသဖြင့် သူမ၏ရွှေငုံယှဉ်ဖက် စုံနှစ်ခက်က
ကြွားကြွားမို့မို့ ဖွံ့စို့စို့နှင့် အင်မတန်ကြည့်၍ကောင်းအောင် လုံးဝန်းလှပလွန်းသည်။
ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ပင်ဖြစ်တော့၏။
အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာကောင်းဇံသည် နန်းမူကို ပို၍မျက်နှာသာပေးသည်။
အခွင့်အရေးလည်းပေးတတ်သည်။ ဒါကို အခြားဆရာမတွေက နည်းနည်းတော့ဝန်တိုပုံရ၏။
ဒေါက်တာကောင်းဇံ အရေးပေးခြင်းကြောင့်မဟုတ်ပါ။ နန်းမူလှသောကြောင့် ဖြစ်ပါ၏။
ပြီးတော့ လက်ထောက်ဆရာဝန် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ မကောင်းမှုသတင်းကိုလည်း
အေးမိစံမှတဆင့် နန်းမူသိထားသည်။ သူသည် နန်းမူတို့လို မနူးမနပ် ကောင်မလေးတွေကို
ကပ်သည်။ တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်း ပြုသည်။ ကြားရသမျှတော့ လွယ်လျှင် လွယ်သလို
ကြံတတ်သည်တဲ့။ ဟုတ်ပါသည်၊ သူသည် နန်းမူကိုလည်းကောင်း အေးမိစံကိုလည်းကောင်း
ပါးကလေးလိမ်ဆွဲလိုက်၊ ခါးကလေးတို့လိုက်နှင့် လုပ်တတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူ
မျက်နှာမထားတတ်အောင် ရှက်လှသည်။ အေးမိစံက ရိုးနေပြီထင်သည် သိတ်တုန်လှုပ်ပုံမရ။
တခါတရံ နန်းမူအလုပ်လုပ်နေရင်း နောက်သလိုပြောင်သလိုနှင့် တင်ပါးကို
လာပုတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူ အဝေးကို ရှောင်တတ်၏။
တခါတုန်းက လူနာတစ်ယောက်ကို ကုတင်နှစ်လုံးကြားတွင် မလွတ်မလပ်ဝင်ရင်း
ဆေးသွင်းနေခိုက် ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူနောက်မှ လာရပ်သည်။ နန်းမူက အလုပ်ရှုပ်
နေသဖြင့် မလူးသာမလွန့်သာ၊ ကုန်းနေသော နန်းမူ၏ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ နောက်မှရပ်နေသော
သူ့လီးကြီးဖြင့် လာထောက်ထားသည်။ နန်းမူတုန်လှုပ်သွားသည်။ အတွေ့အêကံမရှိသေးသော
နန်းမူအဖို့ အနေရအထိုင်ရ ခက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ မလှုပ်ရှားသာသဖြင့် အသာငြိမ်နေ
လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးဖြင့် ဖင်ကြားတလျောက် ပွတ်သပ်နေလိုက်သေးသည်။ နန်းမူ မသိချင်
ယောင် ဆောင်နေလိုက်ရသည်။ ဒါမျိုးတွေက ဒီဆေးရုံမှာ ရိုးနေပြီထင်ပါရဲ့။
ဆရာဝန်ကြီးဒေါက်တာကောင်းဇံကတော့ စိတ်ကောင်းရှိသည်။ ငွေကြေးစို့စို့ပို့ပို့ရမည့်
စပါယ်ရှယ်လူနာခန်းမျိုးဆိုလျှင် နန်းမူကို ဂျူတီချပေးတတ်၏။ သူ့ကိုတမျိုးတော့ ကျေးဇူးတင်
ရသည်။ တချို့လူနာသူဌေးတွေဘာတွေကို တာဝန်ယူရလျှင် သူတို့ကလည်းသဘောကျလျှင်
နန်းမူ ဘောက်စူးများစွာရရှိ၏။ နန်းမူငွေလိုပါသည်။ အရမ်းအရမ်းကို လိုအပ်နေပါသည်။
ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းတနေရာတွင် ကျန်ခဲ့သော သူမ၏ ရောဂါသည်ဖခင်အိုကြီးကို ကုသရန်
ငွေကြေးမြောက်များစွာ စုဆောင်းရမည်မဟုတ်ပါလား။
“ နန်းမူ ... အပေါ်ထပ် အမေရိကန်သံရုံးက ... ရေတပ်ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက်ရဲ့
စပါယ်ရှယ်ခန်းမှာ တာဝန်ကျတယ်တဲ့ ... ”
မစ္စတာကြီးက ဂျူတီသတ်မှတ်ချက်ကို လာပြောသည်။ နန်းမူဝမ်းသာသွားသည်။
နိုင်ငံခြားသားဆိုတော့ ငွေကြေးပိုမိုရရှိတတ်သည်လေ ...
နန်းမူ အပေါ်ထပ်စပါယ်ရှယ်ခန်းသို့ တက်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ စစ်ဗိုလ်ဆိုသူမှာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ခန့်သာ ရှိဦးမည်
ဖြစ်ပြီး သန်မာထွားကျိုင်းလှသည်။ အရပ်မှာ ခြောက်ပေကျော်ခန့်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ နှုတ်းခမ်းမွှေး
ပါးသိုင်းမွှေးထူလပြစ်များဖြင့်ဖြစ်၏။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး နန်းမူအသဲယားမိတာတော့အမှန်ပင် ...
“ ဟိုင်း နပ်(စ်) ... ကမ်းမင် ... ဝင်ခဲ့ပါဆရာမ ... ”
သူကအင်္ဂလိပ်လိုရော မြန်မာလိုပါ အမေရိကန်သံဝဲ၍ လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ သူဗမာ
စကားတတ်သားပဲ ဟုမှတ်ချက်ချမိ၏။ နန်းမူတချက်ûပံးပြလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ခြေရင်းသို့
သွားကာ သံဘောင်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မယ်ဒီကယ်လ်ထရိမင့်ချပ်ကို ယူကြည့်လိုက်သည်။
မေဂျာ ... ဒစ်စမစ်။
သူသည်အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦးဖြစ်၏။ သူ့ဇနီး အသက် ( ၂၅ ) နှစ်အရွယ် ဂျပန်
အမျိုးသမီးစူဇီနှင့် အိမ်ထောင်ကျသည်။ အိမ်ထောင်သက် ( ၄ ) နှစ်အတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး
မြုံနေကြသောကြောင့် ကလေးမရနိုင်၍ သားသမီးလိုချင်လွန်းသောကြောင့် ခွဲစိတ်ကုသမှု ခံယူ
သည်တဲ့။ သူတို့က တမျိုးပါလား။ အခြားလူတွေကျတော့ ကလေးမလိုချင်လို့ သားကြော
ဖြတ်သည်။ သူတို့ကျတော့ ကလေးလိုချင်လို့တဲ့ ...
ပြီးတော့ ဂေါ်လီသွင်းသည်ဆိုလား ဘာလား၊ ဒါကိုတော့ နန်းမူနားမလည်။ နေပါအုံး
သူကတော့ ခွဲစိတ်ကုသပြီးသွားလို့ခလေးရနိုင်ပါပြီတဲ့ သူ့မိန်းမကျတော့ ဘယ်လိုကုဦးမလဲ ...
နန်းမူစဉ်းစားရခက်နေစဉ်၊ ချပ်အောက်တွင်ရေးထားသော သူနာပြုဆောင်ရွက်ရန်
ညွှန်ကြားလွှာကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။
ဟိုမုန်းအားတိုးဆေး တစ်နေ့တစ်လုံး ထိုးပေးရန်။ ယောက်ျားလိင်တန် ခွဲစိတ်ကုသ
ထားသော အနာ မကျက်မချင်း ဆေးကြော၍ဆေးထည့်ပေးရန် ...
အို ... ဟု နန်းမူစိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ အားပါးပါး မလွယ်ပါလား။
နန်းမူလို အပျိုစင်လေးက ယောက်ျားတစ်ယောက်၏လီးကို နေ့စဉ်ကိုင်တွယ်နေရပေလိမ့်မည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လူနာစမ်းသပ်ခန်းထဲတွင် ဂျပန်ကလေးတစ်ယောက်နှင့်
စကားပြောလျက်ရှိသည်။
ဂျပန်မလေးက အတော့ကိုလှသည် ဗမာစကားကို ကောင်းကောင်းမပြောတတ်။ ဂျပန်
ဆံတောက်နှင့် အဝါနုရောင် ဖဲသားမီနီစကပ်ကလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ကော်ပတ်ရုပ်
ကလေးတစ်ခုလို သူမ၏ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ စကပ်မှာ ပေါင်လည်လောက်ထိ
တိုနေပေရာ ခြေတချောင်းပေါ်တချောင်းချိတ် ထိုင်ထားသဖြင့် ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများ
သာကမ ပေါင်းတွင်းသား ဖွေးဖွေးလေးများကိုပါ မြင်နေရသည်။ အသားက ဖွေးဥနေသည်
ရွှေအိုရောင်မွှေးညှင်းကလေးများက ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများပေါ်တွင် လှပ၍
ချစ်စရာပါ ...
ဖြူနုသောခြေဖမိုးလေးများမှသည် အထက်ကိုတဖြည်းဖြည်းကြည့်လိုက်လျှင် လုံးကျစ်
ဝင့်ဝါသော ပေါင်တန်ရှည်ကြီးအစုံသည် မထိရက်မကိုင်ရက်စရာ ဝင်းဝင်းဝါဝါ။ ထိုပေါင်တန်
ကြီးများအထက်ပိုင်းတွင်မတော့ ပြည့်ဖြိုးစွင့်ကားသော တင်သားစိုင်တို့က တင်းကျပ်သော မီနီ
စကပ်အောက်တွင် ပကတိအရှိအတိုင်း။ သေးကျင်သောခါးလေး၏ အထက်ပိုင်းမှာတော့
ဘလောက်အကျႌလေးအတွင်း အခုအခံမပါဘဲဝတ်ထားသော ရင်အစုံသည် လုံးကြွကာ
ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပင် ရေးရေးလေးမြင်ရ၏။ အကျႌ
လည်ပင်းက ဟိုက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အသက်ရှုတချက် စကားတစ်ခွန်းထွက်
လိုက်သည်နှင့်ပင် အပျော့သားအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့နေသည်။
“ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် သောက်လို့ရမလား ဒေါက်တာ ... ”
“ ရပါတယ် ... စူဇီ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူ့လက်ထဲမှ စီးကရက်ဘူးကို ယူကာ ဂျပန်မလေး စူဇီထံ
ကမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမလှမ်းယူလိုက်စဉ် လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မတော်တဆထိခတ်
သွား၏။ ထိုအခါမျက်ဝန်းတွေက အလိုလိုပင်ဆုံသွားရ၏။ စူဇီသည် ဆုံမိသောအကြည့်ကို
စီးကရက်ဘူးဆီ ပြန်ရွှေ့သည်။
တစ်လိပ်ကို ထုတ်ယူကာ ပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကြားမှာတပ်သည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသော မီးခြစ်လေးက အလိုက်သိစွာပင် ထောက်ကနဲ
မီးတောက်ကလေးပွင့်သွားသည်။
စူဇီသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆီသို့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ညွတ်လိုက်ပြီး စီးကရက် မီးညှိ
သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အတော်ပင်နီးကပ်သွားသည်မို့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်မူထူးခြားသော
အာရုံများကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ခပ်ဟဟရှိသော အကျႌအောက်မှ ရင်ညွန့်ဝင်းဝင်းလေးများက လှပ်၍ မပေါ်တဝက်
ပေါ်တဝက်ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်စိတ်တွေ မူမမှန်ချင်တော့ ...
“ ကဲ... စူဇီ... ကျွန်တော့်ကိုဘာမှရှက်မနေနဲ့နော် စူဇီရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းတွေဘာတွေ
ကို စမ်းသပ်ကြည့်ရအောင် ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပါလား ... ”
“ ရက်စ် ... ဒေါက်တာ ... ”
ကောင်မလေးမှာ ရဲတင်းပွင့်လင်းသူပီပီ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတက်လိုက်သည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင် စူဇီ၏အလှကို ရမ္မက်ဆူဝေစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေပြီး အနားကပ်လာသည်။
အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူလေးပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထား ဒူးထောင်ထားသော ဂျပန်မလေး၏
အလှကိုမြင်ရသူ ယောက်ျားသားများအဖို့ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာအတိ ...
“ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်လေ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က သတိပေးလိုက်တော့မှ မချောလေးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်
မီနီစကပ်အောက်ရှိ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သို့သော် စကပ်ကိုတော့
အပေါ်သို့မလှန်သေး၊ ကောင်မလေး ရှက်နေဟန်တူသည်။
“ ဒီလို ရှက်နေလို့ ... ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး စူဇီရဲ့ ... ကဲကဲရှက်ရင်မျက်စိပိတ်ထားနော်
ကျွန်တော်ဖာသာ လှန်ကြည့်မယ် ... ”
စူဇီက အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူကို သူမ၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဆွဲတင်၍အုပ်လိုက်၏။
ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်တွေတုန်နေသည်။ ရင်တွေက တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။ စကပ်ကလေးကို
အပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်း လှန်၍ မတင်လိုက်သည်။ စူဇီပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ထား၏။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မီနီစကပ်လေးသည် စူဇီ၏ ခါးလယ်တိုင်အောင် လန်တက်သွား
ပေပြီ။ ထိုအခါ ထိန်ထိန်လင်းသော လေးပေမီးချောင်းအောက်တွင် စူဇီ၏ ပေါင်သားဖွေးဖွေး
နှစ်လုံးကြား ... ဝမ်းပျဉ်းသားဝင်းဝင်းအောက် ဆီးစပ်တွင် အမွှေးမဲမဲလေးများဖုံးအုပ်နေသော
စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ မပေါ်တဝက် ပေါ်တဝက်ဖြင့် ...
“ ပေါင်ကားလိုက်ပါလား စူဇီ ... ”
စူဇီဒေါက်တာ့ကို မကြည့်ရဲ ဒါပေမယ့်မျက်နှာကို အုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။
သူ့အလိုကျ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါခုန်းမို့ဖောင်းြ<ွကလျက်
ရှိသော စူဇီ၏ စောက်ပတ်ကလေးသည် ထင်းထင်းကြီးပေါ်လာတော့သည်။ ကလေးမမွေးဘူး
သေးသဖြင့် အအိုတစ်ယောက်ဟု ထင်ရက်စရာမရှိ။ အပျိုစင်ကလေးတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါစပ်
ကလေးလို ပကတိစေ့လျက်ပင်ရှိနေ၏။ တကယ်တော့စူဇီမှာ ဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်၏ ချစ်လှစွာသော
ဇနီးငယ်ဖြစ်ပေသည်။ အိမ်ထောင်သက်လေးနှစ်အတွင်းဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်ကသူမကို အကြိမ်ပေါင်း
မရေမတွက်နိုင်အောင် လိုးခဲ့ဖူးပေပြီ။
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏လှပသော စောက်ဖုတ်ကလေးကိုစေ့စေ့ကြည့်နေရင်းက
တကိုယ်လုံးရာဂသွေးတွေ ဘလောင်ဆူလာ၏။ စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို အလွန်ပင်လိုးချင်
လာသောစိတ်ကို မနည်းကြီးထိန်းချုပ်ထားရပေသည်
“ စူဇီ ... အထဲကို နဲနဲနှိုက်ကြည့်မယ်နော် ... ”
“ လက်အိတ်မစွပ်ဘူးလား ... ဒေါက်တာ ... ”
“ ရပါတယ် ... ကျွန်တော်မရွံတတ်ပါဘူး ”
ပြောမည့်သာပြောရသည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ရွံဖို့နေနေသာသာ ပါးစပ်ဖြင့်
ကုန်းစုပ်ချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှပနေ၏။ အမွှေးမဲမဲလေးများက စောက်ပတ်
နုတ်ခမ်းနှင့် ဆီးစပ်တွင် တောထနေကြသည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်၏။
စူဇီအနည်းငယ်တွန့်သွားသည်။ သူ့ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးမှာလည်း နူးညံ့သောမဓါတ်၏ အထိ
အတွေ့ကြောင့် တင်းမာထောင်ကြွလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရင်တွေခုန်နေသည်။ စူဇီ၏
ပေါင်လေး ပိုမိုကားလာသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စောက်ပတ်ကလေးကို အသာအယာ
ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ထောက်၍ဖြဲကာ
ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
စောက်ပတ်အမြှောင်းလေးက ပြဲဟသွားပြီး အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများပင်ပေါ်လာ
ပေပြီ။ အကွဲဝထိပ်တွင် စူဇီ၏စောက်စိချွန်ချွန်လေးမှာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ကိုင်တွယ်မှုကြောင့်
တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာလာပေသည်။ မဆီမဆိုင် စောက်စိလေးကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်
ထိကိုင်ကြည့်မိသည်။ စူဇီလေးခမျာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရှာသည်။ နောက်ပြီး စောက်ပတ်တစ်ခု
လုံးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်၍ ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကော့လာ၏။
“ အို ... အို ... အဟင်း ... ဟင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ နှိုက်မကြည့်သေးပါ။ အပေါ်ယံတွင်
သာကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေခြင်းသာဖြစ်ပါ၏။ စူဇီမှာ တဟင်းဟင်း တအင့်အင့်ငြီးငြူသံထွက်လာ
ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကားလျက် ဖင်ကြီးကို မွေ့ယာပေါ်မှ မြောက်ကြွ
သွားအောင် ကော့လာသည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ... ထိုနည်းတူ စူဇီမှာလည်းစိတ်တွေ ဘယ်လို
ဖြစ်ကုန်မှန်းမသိ၊ စောက်ပတ်အတွင်းမှ ကလိကလိဖြစ်လာတော့သည်။
“ စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ဒေါက်တာ ... ”
“ စူဇီက ကျန်းမာရေးသိပ်ကောင်းတာပဲနော် ... သားအိမ်လမ်းကြောင်းတွေဘာတွေလဲ
အားလုံးကောင်းပါတယ် ... ဒါနဲ့များ ဘာလို့ ကလေးမရနိုင်ပါလိမ့် ... ”
“ ဂျပန်မှာဆေးစစ်ကြည့်တော့ ကျွန်မရဲ့မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားလို့ မရနိုင်တာတဲ့ ... ”
“ အို ... ဘာကြောင့်များပါလိမ့် ... ”
“ ကျွန်မယောက်ျားရဲ့ ဟာကြီးက ... အို ရှက်မနေတော့ပါဘူး ဒေါက်တာရယ် ... အဲ
သူ့လီးကြီးက ရှည်လွန်းတော့ ကျွန်မကို စက်ယှက်တဲ့အခါ သားအိမ်ထဲကိုရောက်သွားပြီး
မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားတယ်လို့ ပြောပါတယ် ဒေါက်တာ ... ”
“ ဟာ ... ဒီလောက်တောင်ပဲလား ... ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဒေါက်တာ ... သူ့လီးကြီးက အလျား ၈လက်မတောင်ရှိတယ်၊ သူက
ကျွန်မကိုလုပ်ရင် ဘယ်တော့မှ ညှာညှာတာတာ မလုပ်ပါဘူးရှင် ... ကျွန်မဟာလေးတောင်
ကွဲပြဲသွားခဲ့ဖူးပါတယ် ... ”
“ ဒါပေမယ့် စူဇီ့အဖုတ်လေးက ကွဲထားတယ်လို့ မထင်ရဘူးနော် ... ”
“ ဟိုမှာ ဆေးပြန်ကုထားပါတယ် ... အခုတော့ သူနဲ့ကျွန်မ မစက်ယှက်တာ
ကြာပါပြီ ”
“ ဒါနဲ့များစူဇီရယ် ဘာကြောင့်များဒါလောက်တောင်ကလေးလိုချင်ရတာလဲဟင်... ”
“ အို ဒေါက်တာရယ် ... ဒါကတော့ သူ့ကို ချစ်တာကိုးရှင့် ... ”
စူဇီသည် စကားပြောရင်း ရှက်ဟန်မတူတော့၊ သူ၏မျက်နှာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် ပြန်ကြည့်
နေလေသည်။
အပိုင်း (၃) မျှော်
No comments:
Post a Comment