ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်တွယ်ထားရာမှ
မလွှတ်သေးပဲ ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကားယားလေးဖြစ်နေသောဂျပန်မလေးစူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်
လှလှလေးကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်နေမိသည်။
“ ယောက်ျားနဲ့ မစက်ယှက်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကလေးရမှာလည်း စူဇီရဲ့ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့ကို အကဲစမ်းသလိုမေးလိုက်၏။
“ ဒါတော့ ဒေါက်တာရယ်... မစပ်ယှက်ဘဲ ကလေးရနိုင်တဲ့နည်းတွေ ရှိတယ်ဆို... ”
“ ရှိတော့ ရှိတာပေါ့လေ... ဒါပေမယ့် နဲနဲပါးပါးတော့ ဆက်ဆံကြည့်ရလိမ့်မယ်... ”
“ ကျွန်မ သူနဲ့ ဆက်ဆံရမှာတော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲဒေါက်တာ ... အင်း ဒါပေမယ့်
ကလေးရမယ်ဆိုရင်တော့ ကွဲချင်ကွဲသွားပါစေ ကျွန်မခံပါ့မယ် ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။
“ စူဇီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက သိပ်လှတာပဲကွာ ... ”
“ အို ဒေါက်တာကလဲ ... ”
အအိုဆိုပေမယ့် စူဇီ ရှက်တော့ရှက်တတ်သား၊ မလွှဲမရှောင်သာလို့သာ ခံနေရသည်၊
ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အကိုင်အတွယ်ကြောင့် သူမစိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာတာတော့ အမှန်ပင်။
“ ဒီလိုလုပ်ပါလား ... စူဇီ ... ” “ ဘယ်လိုလဲဟင် ... ”
“ စူဇီ့ကို ကလေးရနိုင် မရနိုင် ကျွန်တော်အရင်လုပ်ကြည့်မယ်လေ ... ”
မထူးတော့ပြီမို့ ဒေါက်တာမင်းဒင် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေတော့ဘဲ၊ ဒဲ့ဒိုးကြီး
ပြောချလိုက်သည်။ စူဇီကလည်း နဂိုကတည်းက လက်ခံချင်နေပေမယ့် အနည်းငယ်တော့
မူလိုက်မိသည်။
“ ဟင့်အင်း ဒေါက်တာရယ် ... သူသိသွားရင် ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ ... ”
“ သူမသိစေရပါဘူး ... စူဇီသာပြန်မပြောနဲ့လေ ... ”
“ စူဇီက ဘာလို့ပြန်ပြောရမှာလဲ ဒေါက်တာရယ် ... ”
“ ကဲ ... ဒါဖြင့် စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ” “ စူဇီ့ကို ကျွန်တော်လိုးရမလားဟင် ... ”
“ ဒေါက်တာဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောရဘူးနော် ... ”
“ စိတ်ချပါ စူဇီရယ် ... ”
လူနာစမ်းသပ်ခန်းတံခါးမကြီးမှာ အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးပိတ်ထားသဖြင့် အပေါ်ထပ်မှ
ဆင်းလာသော နန်းမူ၏စိတ်ထဲတွင် သံသယလေးဝင်လာသည်။ ဒီတံခါးပိတ်မထားတာကြာပြီ၊
အထဲမှာ အရေးတကြီးလူနာများရှိနေလို့လား၊ အို ကိုယ်နှင့်မဆိုင်ပါဘူးလေ ...
နန်းမူအတွေးကလေးဖြတ်လိုက်ရင်း ဆရာမများနားနေခန်းနှင့် ကပ်လျက်ရှိသော
ရေအိမ်အတွင်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ရေအိမ်မှာ လူနာစမ်းသပ်ခန်းနှင့် နံရံသာခြားပြီး အပေါ်ရှိ
လေဝင်ပေါက်မှချောင်းကြည့်လျှင် စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းသို့မြင်နိုင်ပေသည်။ နန်းမူရေအိမ်ထဲ
ဝင်၍ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေစဉ် စမ်းသပ်ခန်းတွင်းမှ တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် စကားပြောသံများကို
ကြားလိုက်ရသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်၏ အင်္ဂလိပ်လိုပြောနေကြ
ခြင်းကို မပီမသကြားနေရ၏။ နန်းမူစိတ်ထဲမှာ စပ်စုချင်စိတ်က တားမနိုင် ဆီးမရဖြစ်လာ၏။
ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် ရေအိမ်တံခါးကို အတွင်းမှ ပိတ်ထားလိုက်ပြီး လက်ဆေး
ေြ<ွကဇလုံမှတဆင့် အပေါ်သို့တက်ကာ စမ်းသပ်ခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။
ဟင် ... ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါလား ... ကုတင်ပေါ်မှာလည်း ဂျပန်မလေးလား
တရုတ်မလေးလားမသိ လှလိုက်တာ နန်းမူအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ သူတို့ တိုးတိုး
ပြောနေတာကိုလည်း ရေအိမ်တွင်းမှ အတိုင်းသာကြားနေရပေတော့သည်။
“ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ပါလား ... စူဇီ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့နားကပ်ပြီး ပြောလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်လည်း
ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်လေ၏။
အားပါးပါး ကြီးလိုက်တာရှင် မနဲမနောပါပဲ ... သူ့လီးကြီးက ကိုးဆယ်ဒီဂရီ
ထောင်မတ်လျက် တရမ်းရမ်းဖြင့်ပေါ်ထွက်လာသည်။ စူဇီတော့ ဘယ်လိုနေမည်ဟုမပြောတတ်
ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမူကတော့ ဖင်ကျောတွန့်သွားလောက်အောင် ကြက်သီးဖြန်းဖြန်း
ထသွားရ၏။
ကြည့်စမ်းပါအုံး ကော့ထောင်နေလိုက်တာ၊ ထိပ်ကြီးကလည်း နီရဲ ပြဲလန်ပြီး ပန်းသီး
ကြီးတမျှထင်ရသည်။ တင်းပြောင်ပြီး ပြူးပြဲနေသော ဒစ်ကြီးက နန်းမူကို အသဲငလျင်လှုပ်
သွားစေသည်။
စူဇီသည်လည်းသူမ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်လေသည်။ ခုတော့ စူဇီသည်
မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်သွားရချေပြီ။ အရေÈတိုင်း၏
အလှတို့ဖြင့်ပြည့်စုံလှသော စူဇီ၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တပ်မက်ဖွယ်ရာအတိဖြင့် ဒေါက်တာ
မင်းဒင်ကို ဖိတ်ခေါ်နေပေသည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်က အင်္ကျီမချွတ်သေးပေမယ့် အောက်ပိုင်းကတော့ဗလာနတ္ထိ။ စူဇီက
သူ၏ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို သူမ၏ ဖြူနုသောလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်
အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ လီးကြီး၏ သွေးတိုးနှုန်းက စူဇီ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးတွင်
တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ခံစားသိရှိနေရ၏။
“ သူ့လီးကြီးကလည်း ... ကြီးတာပါပဲ နော် ... ”
“ စူဇီ့ကို လုပ်ရန် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ... ”
“ မနာစေရပါဘူး စူဇီ ... ကျွန်တော်မကြမ်းပါဘူး ...
ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်တုံးလုံးလေးထိုင်နေသော စူဇီ၏ ခါးလေး
ကို ကုတင်အောက်မှ မတ်တတ်ရပ်ရင်း ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။
စူဇီသည် လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့
လည်ဂုတ်ကြီးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးကို မော့မော့လေးလုပ်ကာ
နှုတ်ခမ်းနုနုလေးနှစ်မွှာက သူ့အနမ်းကို ငံ့လင့်ကြိူဆိုနေပေသည်။ နီရဲစိုစွတ်သောနှုတ်ခမ်းလေး
နှစ်လွှာက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့၏။
သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ကြီးဖြင့် ငုံခဲလျက် ခမ်းကြမ်းကြမ်းလေး ဖိကပ်စုပ်ယူ
လိုက်ချိန်မှာတော့ စူဇီ၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများ စဉ်းကျသွားပြီး တဟင့်ဟင့်ဖြင့် လူးလွန့်
သွားရှာသည်။ စူဇီအသဲတွေ အူတွေဆွဲထုတ်ခံရသလို သူ့အနမ်းတွင် မိန်းမူးသားရပါသည်။ သူ့
လီးကြီးကိုလည်း ပို၍ ခပ်တင်းတင်းဖြစ်ညှစ်ထားလိုက်မိတော့၏။
ဒေါက်တာမင်းဒင်၏လက်ဝါးကြီးတစ်ဖက်က စူဇီ၏ နို့အုံအိအိလေးပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်
လိုက်ပြီး အသာအယာဆုပ်နယ်ပေး၏။ စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အအိုသာဆိုရသည်။ ပျော့အိတွဲကျ
ခြင်းမရှိဘဲ ချွန်ချွန်လုံးလုံးလေးဖြင့်တုန်တုန်ဖြစ်နေသည်။ ဖြူနုသောနို့အုံလေးများ၏ ထိပ်တွင်
နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းအဖုလေးတွေက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လက်၌ဆူကြွလာသည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ဆွဲယူဆော့ကစား
နေလိုက်သည်။
ချောမွေ့လှပသောမျက်နှာလေးကို နေရာမလပ် နမ်းရှုပ်သည်။ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ ပြီးတော့
လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ... နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းလိုက်သည့်အခါတွင်စူဇီကော့တက်သွား၏။ ပါးစပ်
ခြင်းတွေ့၍ အတွင်းတွင် လျှာခြင်းပါကလိနေပြန်သည်။
အချိန်တော်ကြာစုပ်နမ်းပြီးမှ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့
ရောက်ရှိသွား၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးစို့သည်။
နို့သီးခေါင်းလေးများကို သွားဖြင့် မနာ့တနာကိုက်၍ ပါးစပ်အတွင်းစုပ်ယူပြီး လျှာဖြင့်ထိုးမွှေ
ကလိသည်။ စူဇီက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ဆံပင်များကိုဆုပ်ဆွဲယူ၍ ရင်ဘတ်ကလေးကို
ကော့ကော့ပေး၏။
သူ့နှာခေါင်းတွေ ပါးစပ်တွေက စူဇီ၏အပေါ်ပိုင်းမှ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာ
သည်။ ဝမ်းဗိုက်သားဖွေးဖွေးကိုလည်း မလွတ်တမ်းနမ်း၏။ ထိုအခါတွင်မတော့ စူဇီက ကုတင
ပေါ်သို့ အသာပြန်၍ ပက်လက်လှဲပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်အောက်တွင်
မတ်တတ်ရပ်ကာ စူဇီ၏ဆီးခုံမို့မို့ကို နမ်း၏။ ပြီးတော့ ဆီးစပ်အောက်အမွှေးမဲမဲများ ဖုံးအုပ်
နေသော စောက်ဖုတ်ကလေးကို နမ်း၏။
စူဇီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ကားလိုက်ပြီး ကော့ပေးမိ၏။ ခဏအကြာတွင်
ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏ပေါင်နှလုံးကြားသို့ခေါင်းဝင်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို
လျှာဖြင့် လျက်တော့၏။ စောစောကထဲက ဖီလင်ဝင်အောင်နမ်းထားခြင်းခံရသဖြင့် စူဇီ၏
စောက်ပတ်ကလေးအတွင်းမှ တဏှာရှေ့ပြေးအကျိရည်လေးများက စိုစွတ်ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူမ၏စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် လျက်သောအခါ အသဲကလီစာထဲကပါ
ဗြောင်းဆံအောင် ခံချင်စိတ်တွေဖြစ်လာသည်။
သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးက စူဇီ၏စောက်ပတ်အကွဲလေးတလျှောက် အထက်အောက်
အပြန်အလှန် လျက်ပေး လျက်ရှိသည်။ စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် ဖိထိုးကလိ၏။
“ အို ... အို ... အင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲကွယ် ... စူဇီ
မနေတတ်တော့ဘူး ... ”
“ ခဏလေးပါစူဇီ ... စူဇီ့စောက်ပတ်ကလေးက လျက်လို့ သိပ်အရသာရှိတာပဲ ... ”
စူဇီက တအင်းအင်းငြီးငြူရင်း ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခေါင်းကို ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့်
အတင်းခွညှပ်ထားမိသည်။
စူဇီသည် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများကို လျှာဖြင့်လျက်နေမိသည်။ အာခေါင်တွေ
ခြောက်ကပ်နေသည်။ မောဖေါက်လာသလို လှိုက်၍လှိုက်၍မောနေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏
ခေါင်းကို လက်ဖြင့်စုံကိုင်လျက် ပေါင်တံရှည်ရှည်လေးများကို မြင်းထိုင်ပုံစံကော့၍ ကားထား
ပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ယူပြီး သွားဖြင့်
မနာ့တနာ ဖိကိုက်ပေးပြန်သည်။ စူဇီ တွန့်သွားရ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကို
ထိုးသွင်း၍ မွှေနှောက်ကလိပြန်သောအခါ စူဇီမှာ အသဲတွေအူတွေပါ ပြုတ်ထွက်သွားတော့
မတတ် တွန့်လိမ်ကော့ပြန်လာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံး
နတ်ပူးသလို တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
အပြင်ဖက်မှချောင်းကြည့်နေမိသော ဆရာမလေးနန်းမူမှာလည်း သူမ၏စောက်ပတ်
အတွင်းမှ မရိုးမရွဖြင့် တကိုယ်လုံး ကာမရာဂသွေးများလှည့်ပတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ စူဇီ ကော့
သွားတိုင်း နန်းမူလည်းယောင်ရမ်း၍ ကော့သွားမိ၏။ သူမ၏မျက်နှာကလေးမှာလည်း စူဇီ
နည်းတူ ရှုံ့လိုက်မဲ့လိုက်ဖြင့် ယောင်ရမ်းပြီးသူမ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ထမီပေါ်မှအုပ်ကိုင်၍
ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ နန်းမူရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရီကြီးဖြစ်နေရပါသည်။ စူဇီနေရာတွင် သူမ
သာ ဝင်၍ခံချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ စူဇီ၏စောက်ပတ်တွင် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏
တံတွေးများစိုစွတ်နေသလို ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်တွင်းလည်း စောက်ပတ်အရည်များ
ပေကျံကုန်သည်။
“ တော်ပြီ ဒေါက်တာရယ် ... လိုးချင်လဲလိုးပါတော့ စူဇီအရမ်းမနေနိုင်တော့လို့ပါ ”
ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ ဖွင့်ဟတောင်းဆိုလာတော့မှ ဒေါက်တာမင်းဒင်ကုတင်
ပေါ်သို့တတ်လိုက်သည်။ စူဇီ ပက်လက်အနေအထားမှ ပေါင်တန်ရှည်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်
ဖြဲပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ ပေါင်းကြားတွင် ဒူးထောက်လျက်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
သူ၏ကြီးမား တုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးမှာလည်း သိသိသာသာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ
တုန်နေ၏။ ငေါက်ကနဲငေါက်ကနဲ မာန်ဖီနေပြီး ကော့တင်းထောင်မတ်လျက် ဒစ်ကြီးပြူးပြဲကာ
စူဇီ၏ စောက်ပတ်အဝတွင် ပါးပျဉ်းထောင်နေတာကို နန်းမူ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရ
ပေသည်။
စောက်ပတ်ကလေးမှာ အရည်ရွှဲ၍ ပွင့်အာနေသဖြင့် အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများ
ကိုပင် မြင်နေရသည်။ မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ကလေးက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကို
မြူခေါ်နေသည်။ ခလယ်ကွဲကြောင်းလေးထိပ်ရှိ စောက်စိကလေးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာ
လာပေသည်။
ဒစ်ဖျားကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းဝတွင် အသာတေ့၍ ထိုးမသွင်းသေးပဲ အထက်
အောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်၏။ ဒစ်ကြီးက စောက်စိလေးကို သွား၍သွား၍ ခလုတ်
တိုက်သောအခါ စူဇီမှာ ဖင်ဖွေဖွေးကြီးများကို အိပ်ယာပေါ်မှ မြောက်ြ<ွကသွားအောင် ကော့ပေး
မိရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားထား၏။
“ လိုး ... လိုးပါတော့ ဒေါက်တာရယ် ... ဒေါက်တာလီးကြီးကို စူဇီ့စောက်ပတ်လေး
ထဲ ထည့်လိုက်ပါတော့ ... စူဇီ ခံချင်လှပြီ ... ”
ဤသို့အဓိပ္ပါယ်မျိုးရှိသော ဂျပန်စကားကို ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ မပီမသ ငြီးငြူ
လာသည်။
လိုးသည့်နေရာတွင်ကျွမ်းကျင်လှသည့်ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် စူဇီ၏
နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ချင်းတေ့၍ ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်၍ လီးကြီးကို
တဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးကြီးက တဖြစ်ဖြစ်အသံများနှင့်အတူ
စောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်နေတော့၏။
ဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ ဂျပန်မလေးကို လိုးရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် အရသာရှိလှသည်။
စူဇီမှာလည်း ကြီးထွားရှည်လျားလှသော လီးကြီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ မဆန့်မပြဲဝင်လာ
သဖြင့် နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းတချိန်ထဲမှာပင် စည်းစိမ်နှစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရ
သည့်အတွက် တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့သည်။
ကားထားပေးသော ပေါင်နှစ်လုံးကိုပြန်စေ့ကာ မိမိရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော စူဇီ့
အား ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လျှော့မပေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်သွင်းနေ၏။ စူဇီမှာလည်း
မျက်နှာကလေးရှုံ့မဲ့လျက် တအင်းအင်းလေသံဖြင့်ငြီးငြူရင်း ကြိတ်မှိတ်ခံနေရသည်။
“ အောင်မလေး ... ဒေါက်တာရယ် နာလိုက်တာ ... ကျွတ် ကျွတ် အ အ ... ”
စူဇီ တိုးတိုးလေး ငြီးတွားနေမိသည်။
“ မနာပါဘူးစူဇီရဲ့ ... ကောင်းတာများ ... ”
“ ဟင့် အင်း ဒေါက်တာ ... နာတယ် ... ရှီး အား ... ”
“ ဝင်စမို့ပါ စူဇီရယ် ... ခဏလေး ... ခဏလေး ... ”
“ အို ဒေါက်တာ ... ဖြေးဖြေး ... အား ... အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ”
“ စူဇီကလည်းကွာ ... ဒါလေးများ ... ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ... ”
“ စူဇီမခံရတာကြာပြီ ဒေါက်တာရဲ့ ... ဒါကြောင့်မို့ သိပ်မခံနိုင်တာ ... ဖြေးဖြေး
လုပ်နော် ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က ချော့မော့၍ မှန်မှန်ဆောင့်၏။ စူဇီက အံကလေးကြိတ်ပြီး
လီးကြီး၏ဒဏ်ကို ခံနေရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် အောက်ပိုင်းတွင် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်
လေးကို တချက်ချင်းမှန်မှန်လိုးနေသလို ပေါ်ပိုင်းမှ ဖေါင်းမို့အိစက်သော နို့နှစ်လုံးကို တလုံးစီ
စို့ပေးနေ၏။
စူဇီသည် မဆန့်မပြဲဝင်လာသော ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကြောင့် နာကျင်နေ
သော်လည်း ကာမဆန္ဒအလွန်ပြင်းထန်နေပါပြီ။ သူမ၏ကာမစိတ်များထကြွနေပြီး မျက်လုံးကို
စုံမှတ်ထားကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖက်ထားသော လက်ချောင်းလေး
များက ရွေ့လျားပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်တွယ်ကပ်နေကြ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်
များကလည်း တတောက်တောက် ယိုးစီးလာကြ၏။
လီးကြီးဝင်ထွက်သည့်အခါများတွင် စောက်ခေါင်းဝ လိုဏ်ဂူထဲမှ စိုစွတ်ထွက်ပေါ်
လာသော အရည်များကြောင့် တဖွတ်ဖွတ် အသံမြည်နေပေသည်။ တချက်တွင် အရှိန်ဖြင့်
တအားပြစ်ဆောင့်လိုက်ရာ ဒုတ် ဒုတ် ဟူသောအသံနှင့် လီးကြီးက အဆုံးတိုင်ဝင်လာရာ
ဒစ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိ၏။ ထိုအခါ စူဇီမှာ အားကနဲ အော်ပြီးကော့တက်သွား၏။
သံကုတင်လေးက ဆောင့်လိုးလိုက်သည့်အရှိန်ကြောင့်တကျွီကျွီရမ်းခါလျက် စူဇီ့ကိုယ်လုံးလေး
မှာလည်း သွက်သွက်ခါ တုန်သွားပေသည်။
စောက်ပတ်ကလေးမှာကျဉ်းသလောက် လီးကြီးက ကြီးလွန်းလှသဖြင့် အဆုံးထိ
ဝင်သွားသောအခါ စောက်အုံကလေးတခုလုံး ပြည့်ကျပ်တင်းစို့နေလေသည်။ လီးကြီးအဆုံးထိ
ဝင်သွားသောအခါမျိုးတွင် စောက်အုံကလေးက ခွက်လျက်ချိုင့်ဝင်သွားပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည့်
အခါများတွင် ခုန်းကြွ၍ဖေါင်းတက်လာသည်။ လီးကြီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် စောက်ပတ်
ကလေးက ခုန်းလိုက်ခွက်လိုက် ဒါကိုမြင်နေရသော နန်းမူမှာလည်း စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့
လောက်အောင်ဖြစ်လာသည်။ ထဘီလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်ပြီး သူမ၏စောက်ပတ်
အတွင်းသို့ လက်ချောင်လေးများဖြင့် တစွပ်စွပ်ထိုးနှိုက်နေမိတော့သည်။
အောက်မှဖြဲကားကော့မြှောက်၍ခံနေရသော စူဇီမှာ ခံရင်း ခံရင်း ကောင်းသထက်
ကောင်းလာကာ စောစောကနာကျင်မှုဝေဒနာလေးများပျောက်ဆုံးသွားရပြီး ကာမအရသာအရှိန်
အလေးများက တရှိန်ရှန်တက်လာတော့၏။
“ အို ... အို ... ဆောင့်ပါ ဒေါက်တာရယ် ... အရမ်း ကောင်းလာပြီကွယ် ... ”
“ စူဇီခံနိုင်လာပြီ မဟုတ်လားဟင် ... ”
“ ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ... ဆောင့်ပါ.. ဆောင့်ပါ... ကောင်းလိုက်တာဒေါက်တာရယ် ”
“ အား ... ရှီး ... ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ... ”
“ ဖွပ် ... စွပ် ... ဖတ် ... ဖတ် ... ”
“ အား ... အား ... ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး ဒေါက်တာရယ် ... ”
“ ခပ်နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ ... စူဇီ ခံလို့ အရမ်းကောင်းလာပြီ ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲ၍ အဆက်မပြတ် ဆောင့်၍
ဆောင့်၍ လိုး၏။ လီးကြီးûမပ်ဝင်သွားတိုင်း၊ ဥကြီးနှစ်လုံးက စူဇီ၏ ဖင်ကားကားကြီးနှစ်ခြမ်း
ကြား စအိုဝလေးကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်၏။ အရည်များရွှဲအိုင်နေသဖြင့် သူမ၏ပေါင်ခြံနှင့်
ဆီးခုံပါမကျန် စင်ထွက်ကုန်၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အမွှေးများနှင့် ¤င်း၏လဥကြီးတွင်လည်း
သူမ၏ စောက်ရည်များဖြင့် စိုရွှဲလျက်ရှိတော့သည်။
စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းမှ ဂျပန်မလေးစူဇီ ကော့ပြန်လန်နေသလို ရေအိမ်တွင်းမှ နန်းမူ
လည်း သူတို့လိုးနေကြသည်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ယောက်ထဲတွန့်လိမ်လျက်ရှိပါတော့သည်။ အော်
ဒါမျိုးကို တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် သူနာပြုဆရာမလေးနန်းမူသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်
သွေးသားဆူဖြိုးသည့်အရွယ်မို့ တစ်ယောက်ထဲ မာစတာဗေးရှင်းလုပ်နေမိသည်တကား ...
အောက်မှခံနေသော စူဇီလည်းအရသာတွေ့နေပြီ ဖြစ်ရာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏
ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်နှင့် ကတ်အောင် အစွမ်းကုန်
ဖြဲကားထားပေးပြီး ဖင်ကြီးကိုပါမြောက်ကြွ၍ ကော့ထိုးပေးနေသည်။ အရှိန်ကလေးရလာပြီ
ဖြစ်သော ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံခဲစုပ်ယူကာ သူ့ဖင်ကို မြှောက်လိုက်
ကြွလိုက်ဖြင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။
သူ၏လက်ကြီးနှစ်ဖက်ကလည်း စူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးပေါ်တွင် အငြိမ်မနေ
နိုင်အောင်လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တကိုယ်လုံးကိုဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ်နေသည်။ နို့နှစ်လုံးကိုညှစ်
လိုက် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ဖြင့် လုပ်ရင်း စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကို
ဆုံထောင်းသလို ထောင်းထည့်နေလေသည်။
“ အား ... ဟင့် ... ဟင့် ... ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပါဒေါက်တာ ... မြန်မြန် ...
မြန်မြန်လေး ... ကျွန်မ ... ကျွန်မ ... ပြီးတော့မယ် ... မရပ်လိုက်ပါနဲ့ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ၏ပုခုံးပေါ်သို့ တဖက်တချက်တင်
လိုက်ပြီး ကော့ထောင်ထားသော ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားရှိ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို
အဆုံးတိုင်ပင် အားရပါးရဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်၏။ စူဇီမှာ ပြီးကာနီးဖြစ်သဖြင့် အားမလို
အားမရဖြစ်လာကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခါးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းဆွဲဖက်ကာ
ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းဖြဲပေးထားသည်။ ဖင်ကြီးကိုပါ ကော့မြှောက်၍ စကောဝိုင်းသလို
လုပ်ပေးလိုက် ဘယ်ညာယိမ်းပေးလိုက်ဖြင့် သူ၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ လိုက်လုပ်ပေးနေရာ
ဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ အထူးဇိမ်တွေ့နေ၏။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ်သို့ချိတ်တင်
၍ ခါးလေးကိုဟိုဘက်သည်ဘက်လိမ့်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါစူဇီ၏ ဖင်တခြမ်းမှာ အပေါ်သို့
မြောက်တက်သွားပြီး နောက်တချမ်းကအောက်ဖက်သို့နိမ့်သွားသည်။ ဤသို့ဒေါက်တာမင်းဒင်
၏ လီးကြီးကို စွတ်ငုံထားသော စောက်ပတ်အတွင်းရှိ နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ဝက်အူရစ်
စပလိန်ကို အပြန်အလှန်လှည့်ပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်နေပြီး အတွင်းမှလည်း ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြင့် ညှစ်၍
ညှစ်၍ပေးသည်။ စူဇီ အတော်အပေးကောင်းသည်။ စူဇီ၏ အခံကောင်းမှုကြောင့် ဒေါက်တာ
မင်းဒင်လည်း သုတ်လွှက်ချင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးမပြီးသေးသဖြင့် အသာအောင့်၍
သုတ်ကိုထိန်းရင်း ဆက်ဆောင့်နေသည်။
ရေအိမ်အတွင်းမှနန်းမူသည်လည်း စူဇီအလိုးခံပုံကိုသဘောကျရင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်
ကလေးထဲသို့လက်နှိုက်ကာ စူဇီလုပ်သလို ကော့လိုက် ကားမြှောက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။
“ အိုး ... လိုးစမ်းပါရှင်... နန်းမူကို နာနာလေး ဖိလိုးပေးစမ်းပါ ... ”
တစ်ယောက်တည်း ပါးစပ်မှလည်း ယောင်ယမ်း၍ အသံအစ်အစ်ကလေးဖြင့်
ပြောနေမိသည်။ နန်းမူလည်း အရမ်းခံချင်နေသည်။ ခံချင်စိတ်တွေတအားဖြစ်နေမိပြီ။
စူဇီခံတာကို သိပ်အားကျနေမိသည်။
နန်းမူတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေအိမ်အတွင်းမှာ ဖီလင်တွေ
တက်ပြီး မာစတာဗေးရှင်းခေါ် တစ်ကိုယ်ရေ အာသာဆန္ဒ ဖြေဖျောက်နေ၏။ ပါးစပ်မှလည်း
တအင်းအင်း ညီးငြူမိ၏။
ဒေါက်တာမင်းဒင် တစ်ယောက်မှာလည်း ဂျပန်မလေးစူဇီကို လိုးရင်းလိုးရင်း
ကောင်းသထက် ကောင်းလာကာ ကောင်မလေး၏ မို့ဖောင်းသောနို့အုံဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကို
လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဘယ်ညာဆုတ်ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းကပ်ကာ တပြွတ်ပြွတ်စုတ်ရင်း
ဆောင့်ပြီးရင်း ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။
ခဏအကြာ စူဇီသည်လည်း အရသာထူးကိုတွေ့၍ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းထဲမှ
ဒေါက်တာ၏ လချောင်းပွပွကြီးကို ပွစိပွစိဖြင့် ညှစ်ပေးရင်း အရည်များရွှဲဆိုထွက်လာကာ
အပြင်သို့ တဖွှီးဖွှီး ပန်းထွက်၍ ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်ပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်း
ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။
စူဇီ၏ အကြောအချဉ်များ ဆုတ်ဆိုင်းသွားမတတ် ဖြိုးဖြိုးဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လို့သွားရကာ
ခြေချောင်းလက်ချောင်းကလေးများပင် တုတ်ကွေးသွားမတတ် အရသာကို အစွမ်းကုန်ခံစား ရရှိ
လိုက်ရပြီး တစ်ချီပြီးသွားလေသည်။
အပေါ်မှ လိုးဆောင့်ထည့်သွင်းနေရသော ဒေါက်တာမင်းဒင်သည်လည်း တွန့်ကနဲ
ဖြစ်သွားရပြီး လီးအရင်းမှ တဆစ်ဆစ်ကကျင်တက်လာ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလို
ဆန့်ငင်ဆန့်ငင် ဖြစ်သွားကာ စူဇီ၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကိုအရင်းသို့ထိုးသွင်း၍
ဆီးစပ်ခြင်းထိကပ်ကာ သုတ်ရည်များကို တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ထည့်လိုက်မိတော့သည်။
နှစ်ဦးစလုံး အပြီးခြင်းဆုံသွားသဖြင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် ဂျပန်မလေး၏
ကိုယ်ခန္တာပေါ်တွင် မှောက်လျက်ထပ်ကာ ဝက်မှိန်းမှိန်းနေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းအပြန်
အလှန် တေ့စုတ်နေကြပြီး လီးကြီးကိုမူ စောက်ဖုတ်အတွင်း၌ မချွတ်တမ်းစိမ်ထားလေသည်။
ရေအိမ်အတွင်းမှ နန်းမူသည်လည်း ရင်မောသွားရလောက်အောင် သူတို့နှစ်ယောက်
လိုးနေကြပုံကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လှိုက်၍မောလာ၏။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ
သုတ်ရည်များ တဘွတ်ဘွတ် ရွှဲစိုကာ ထွက်လာသည်။ နန်းမူသည် အလိုးခံချင်စိတ်များ
ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်ပေါ်လာသောကြောင့် စိတ်ကိုမနည်း ထိမ်းချုပ်ကာ ရေအိမ်အတွင်းမှ
ထွက်လာ ခဲ့ရလေတော့သည်။
(ပြီးပါပြီ)
No comments:
Post a Comment